Share this article Share
‘Dunya’, de titel van Mustafa’s meesterlijk gemaakte en adembenemend tedere debuut, betekent vanuit het Arabisch grofweg ‘de wereld in al haar gebreken’. Het is een verheven onderwerp voor een jonge songwriter, maar zoals elk thema in het werk van de Soedanees-Canadese artiest – van religieuze toewijding tot jeugdtrauma’s, bendegeweld tot romantische intimiteit – benadert hij het door een persoonlijke lens. Hij mengt genres en stemmingen, weeft romaneske details in direct memorabele folksongs en heeft een plaat gemaakt die aanvoelt als een reeks persoonlijke doorbraken die elkaar opvolgen.
Het eerste wat opvalt aan Mustafa’s muziek is altijd zijn manier van schrijven geweest: een eenvoudige, doordringende toon die elk verhaal net zo rauw als serieus kan laten aanvoelen als de woorden van een liefdesliedje. Op ‘Dunya’ wordt hij echter een volwaardige auteur. De liedjes verkennen zijn opvoeding en verdere ontwikkeling en zijn even ontwapenend in hun eenvoud als gelaagd in hun emotionele breedte. Zelfs wanneer het klinkt alsof hij het tegen de wereld opneemt, spreekt mustafa alleen voor zichzelf: een verhaal waarvan hij weet dat het nog maar net begonnen is.